Οταν αυτενεργούν οι άνθρωποι...Μια συγγνώμη από εμάς σε Εσάς εκεί Ψηλά...

...να μη μας ξεχάσετε!

...ήξερα εκείνο το βράδυ,φεύγοντας από το Σύνταγμα για να επιστρέψω

 στο σπίτι μου,ότι δεν θα έγραφα κάτι,για την πρόσκληση του Γιάννη Γκαγκαλούδη σε αυτή την ανοιχτή συνάντηση.
Ήξερα ακόμη, ότι ούτε φωτογραφίες θα αναρτούσα εκείνη την ημέρα...
Φίλοι από τη Μάνη,που με είχαν πάρει τηλέφωνο,νωρίς το απόγευμα,εκείνης της ημέρας, για να μου πουν: "...πάρε και για μένα ένα κεράκι και πήγαινέ το...¨ γνωρίζουν
πως η επικαιρότητα,τρέχει με χίλια...και άλλωστε,αυτό που είναι να ειπωθεί ,αυτό που αξίζει να ειπωθεί, είναι εκείνο που αντέχει στο χρόνο. Τον χρόνο και το θυμικό,που δεν αποδυναμώνεται, όπως θέλουν να πιστεύουν οι φαυλοκράτες ! Αλλά και όπως φοβούνται οι καμμένοι από την Κρατική ανευθυνότητα, συμπολίτες μας. ΄Όχι, το θυμικό συντηρείται , από εικόνες, που έρχονται και κατακλύζουν το μυαλό...

Μία συγγνώμη από εμάς,σε Εσάς εκεί ψηλά

 Αποφάσισα, να κάνω την ανάρτηση, αργότερα, ακριβώς γι αυτό το λόγο...για να κρατήσω ζωντανή εκείνη την εικόνα, του ανθρώπου που έχοντας χάσει τα πάντα ,συγγενείς,φίλους, υπάρχοντα...στάθηκε στη μέση της φωτεινής καρδιάς ,που είχαν σχηματίσει τα κεριά ,και το μόνο που είπε,ήταν : " Μη μας ξεχάσετε...μόνο αυτό...μη μας ξεχάσετε!".
 Αλλά και για κάτι άλλο, γιατί τιμώ με αυτό τον τρόπο την αυτενέργεια. Η αυθόρμητη κίνηση του Έλληνα αθλητή που είχε τα αντανακλαστικά να προτρέψει; να εκφράσει;και να υλοποιήσει τελικά, αυτή τη συνάντηση,είναι μια χαρακτηριστική και αξιέπαινη,αυτενέργεια!
 

Γιάννης Γκαγκαλούδης

Το δυναμικό που αναπτύσσεται είναι ιδιαίτερης ποιότητας,σε τέτοιες καταστάσεις.
Άλλοτε εκφράζεται,άλλοτε μένει κρυμμένο μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και όταν οι συνθήκες το σπρώξουν ...βρίσκει διέξοδο σε πράξεις ευγενείς.Οι αθλητές μας τις τελευταίες ημέρες το απέδειξαν για άλλη μια φορά.Μετά τις νίκες που πέτυχαν στους αγώνες, αφιέρωσαν τις νίκες τους ,στους βασανισμένους συμπολίτες μας.Και στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα!
 Συμπληρώνεται ένας μήνας από την ημέρα εκείνη!
(...έπιασα το μολύβι,αλλά τα δάχτυλά μου το πέταξαν μακριά,αρνήθηκαν!
Μετά, πήρα το κάρβουνο,τα δάχτυλά μου το τσάκισαν!
Μετά πήρα πινέλο και χρώματα έψαξα...και τα χρώματα θύμωσαν! Γέμισε ο καμβάς κόκκινες και μαύρες κηλίδες...πέταξα πέρα το πινέλο...Πως να δώσω σχήμα,πως να αποτυπώσω την φλεγόμενη τροχιά ενός κοριτσιού...πως να γίνει εικόνα ένα φλεγόμενο -μπουμπούκι-τριαντάφυλλο-κορίτσι 13 χρονών; ένα φλεγόμενο μπουμπούκι τριαντάφυλλο,που στροβιλίζεται...και πέφτει στο γκρεμό;)
Είναι εικόνες,που σε στοιχειώνουν! έρχονται πίσω από τα κλειστά βλέφαρα,ορμάνε μέσα σου...και σε πυρπολούν...

"...σιωπή! δεν σέβεστε τους νεκρούς;"